Het Eurovisiesongfestival van 1992 werd georganiseerd door Zweden, en uitgezonden op 9 mei van dat jaar. Locatie was de MalmöMässan en presentatie lag in handen van Lydia Cappolicchio en Harald Treutiger. Na de Zweedse overwinning van het jaar ervoor werd gekozen voor Malmö, de op twee na grootste stad van Zweden. Het decor bestond uit de voorkant van een Vikingschip.
Nadat in 1991 Malta de plaats van Nederland mocht innemen (vanwege Dodenherdenking nam Nederland niet deel aan de editie van 1991), besloot de EBU om het aantal deelnemers toch te verhogen naar 23 en zodoende kon Nederland alsnog meedoen. Het zou het grootste deelnemersveld zijn tot dan toe. Dit songfestival markeert ook het laatste optreden van Joegoslavië, slechts drie jaar na de eerste en dus enige overwinning van dat land. Vanaf 1993 zouden de verschillende ex-Joegoslavische republieken als zelfstandige naties meedoen aan het songfestival.
Na enkele tweedeplaatsten (1988 en 1989) en teleurstellende resultaten (1990 en 1991) namen de Britten dit songfestival uiterst serieus en stuurden een muscialster naar Malmö: Michael Ball. Met de eigentijdse pop-song 'One Step Out of Time' moest hij voor de vijfde Britse overwinning zorgen. Ook de Ieren stuurden een professional, en wel Linda Martin die al eerder had meegedaan aan het songfestival, overigens met goede resultaten (1984, tweede plaats). Haar geheime wapen was de auteur van haar lied: Johnny Logan, tweevoudig winnaar van het songfestival (1980 en 1987).
Andere titelkandidaten waren de Italiaanse Mia Martini met haar nummer Rapsodia, en Mary Spiteri, die Malta vertegenwoordigde, dat na de zesde plaats in 1991 meteen weer de songfestivalsmaak te pakken had. Nederland stuurde Humphrey Campbell met het nummer 'Wijs me de Weg'.
Tot ongeveer de helft van de puntentelling leek het inderdaad te gaan tussen Italië, Ierland, Malta en het Verenigd Koninkrijk. Maar in de tweede helft van de puntentelling werden Italië en Malta langzaam uitgeschakeld. Bij de Duitse jury (voorlaatste) was het gedaan: Ierland kwam op een voorsprong die niet meer in te halen was en dus had Linda Martin voor de vierde Ierse overwinning gezorgd, slechts vijf jaar na de laatste in 1987. Deze overwinning zou de eerste van de vier Ierse overwinningen zijn in de jaren 90.
Helaas werd de puntentelling een blamage voor het gastland: Zweden zou als een-na-laatste eindigen, een unicum voor een gastland (gastland Letland eindigde als twee-na-laatste in 2003).
Oude bekenden
Linda Martin werd in 1984 al eens 2de voor Ierland en nam nog verschillende keren deel aan de nationale finale. Mia Martina nam in '77 al eens deel voor Italië. De Cypriotische Evridiki was al 3 keer backing vocal maar trad nu op het voorplan, de vorige 2 jaar werd ze telkens 2de in de preselectie. Twee leden van de IJslandse groep Heart 2 Heart stonden 2 jaar geleden al op het podium als de groep Stjórnin. Wind werd al 2 keer 2de voor Duitsland, nu hadden ze minder succes maar de groep was ook niet meer helemaal hetzelfde.
Lea Lupatin van Chocolate Menta Mastik (ESF '76) werd 5de in de Israëlische finale. In Turkije waren Melis Sökmen en Candan Erçetin van de partij. In Zweden was Kikki Danielsson (ESF '82, '85) 4de. Renato (ESF '75) zat in de Maltese finale. Helga Möller van ICY werd 5de in IJsland. In Finland waren oud-deelnemers Riki Sorsa, Kirka en Sonja Lumme van de partij. In Ierland werd de groep Luv Bug (ESF '86) laatste. In Denemarken werd de groep Fenders die in '87 als Bandjo backingroep was 3de. In Joegoslavië werden de Barudzija Sisters 11de, Izolda Barudzija was lid van Aska (ESF '82) en zong 2 jaar later met Vlado. Wencke Myhre werd 3de in Noorwegen, in 1968 werd ze 6de voor West-Duitsland en bouwde intussen een heuse carrière uit in dat land, nu wilde ze aantreden voor haar vaderland, maar mislukte. Lena Valaitis die in '81 nog 2de werd voor Duitsland moest nu tevreden zijn met een 3de plaats in de preselectie. Laura Vlasblom van de groep Frizzle Sizzle ('86) werd 2de in Nederland.
