Het Eurovisiesongfestival van 1995 werd georganiseerd door Ierland, en uitgezonden vanuit de Point Theatre in Dublin op 13 mei van dat jaar. De presentatrice Mary Kennedy prees - met een knipoog en een glimlach - het thuisland dat Ierland voor een nieuw Eurovisierecord had gezorgd: nooit eerder zond hetzelfde land het festival uit in drie opeenvolgende jaren. Aangezien dat jaar het festival voor de 40e maal werd uitgezonden, begon de uitzending met een korte terugblik op de voorgaande jaren vanaf het begin van het festival met alle winnaars en memorabele momenten nog eens op een rijtje.
Dit jaar deden er weer 23 landen mee aan het festival, in vergelijking met 25 in 1994 en 1993. Na de grote uitbreiding van de songfestivalfamilie in 1994 met Oost-Europese landen, deden dit jaar slechts drie 'nieuwe' landen mee: Polen, Hongarije en Rusland (afgezien van de ex-Joegoslavische republieken). Door het slechte resultaat van Willeke Alberti in 1994, mocht Nederland niet meedoen dit jaar.
Eén van de grote kanshebbers voor de titel die vooraf getipt werden, was Zweden met een pop-ballad. Andere landen die volgens de bookmakers een kans zouden maken, waren Denemarken, Slovenië en Noorwegen. Opvallende bijdragen kwamen onder andere van Polen, die het jaar ervoor aan de overwinning kon ruiken, maar dat dit jaar voor een heel apart, bijna experimenteel, nummer koos. Noorwegen pakte het helemaal anders aan: de Noren hadden een ingetogen en bijna instrumentaal nummer ingezonden dat nog geen 30 woorden bevatte, en min of meer gedragen werd door een lange vioolsolo. Het Verenigd Koninkrijk probeerde het songfestival te moderniseren en probeerden dat te bewerkstelligen met een rap-nummer.
Al na twee stemrondes was het duidelijk: Noorwegen en Zweden stonden op een gedeelde eerste plaats, waarmee de toon gezet werd. Ook Denemarken kreeg in het begin genoeg punten, zodat het erop leek dat het dit jaar een Scandinavisch onderonsje zou worden. Toch bleef Noorwegen constant punten scoren, terwijl met name in het middengedeelte Zweden en Denemarken achter begonnen te raken, terwijl Spanje oprukte. Met nog enkele stemrondes te gaan, kon Noorwegen niet meer ingehaald worden en werd het de winnaar met 148 punten boven de temperantmentvolle Spaanse ballade van Annabel Conde met 119 punten. De favoriet Zweden, dat nog zo goed begon, eindigde met 100 op de derde plaats.
Paul de Leeuw verzorgde het commentaar en zorgde ook voor enige commotie tijdens de uitzending. Toen de Israëlische inzending op het toneel verscheen, begon Paul de Leeuw aan een verbale tirade gericht op Israël. Op een gegeven moment bedreigde hij zelfs de Israëlische artiesten om vervolgens een paar minuten niets van zich te laten horen, alsof hij werkelijk iets van plan was. Veel kijkers waren verontwaardigd en er stroomden telefoontjes binnen bij de NOS, van zowel mensen die dachten dat Paul de Leeuw werkelijk iets zou doen, als van mensen die hun verontwaardiging uitten.
Oude bekenden
Rolf Løvland van de Noorse groep Secret Garden had ook al de eerste overwinning van Noorwegen gecomponeerd. Arzu Ece stond in '89 op het songfestival als lid van de groep Pan.
Srebrna Krila vertegenwoordigde Joegoslavië in '88, nu probeerden ze het in Kroatië. De Zweedse groep Arvingarna (ESF '93) kon nu niet bij de top 5 eindigen in Melodifestivalen, Simon Ådahl van Edin-Ådahl (ESF '90) werd net 5de. In Slovenië werd Oto Pestner 2de, in '75 zong hij in de groep Pepel In Kri. Lea Lupatin van Chocolate Mesta Mentik was alweer op het appel in Israël evenals Yulia van de groep Lakahat Shiru. Georgina en Mary Spiteri namen opnieuw deel in Malta.
Terugkerende landen
België
Israël
Denemarken
Slovenië
Turkije
Verplicht terugtrekkende landen
Litouwen
Estland
Nederland
Finland
Roemenië
Slowakije
Zwitserland
Terugtrekkende landen
Macedonië wilde in 1995 proberen met Karolina Gočeva,maar trok zijn inzending terug.
